Brian de Palma μια αντισυμβατικη κινηματογραφικη διανοια

Ένας αναμφισβήτητα μεγάλος σκηνοθέτης πλην όμως αμφιλεγόμενος και διαβόητος. Γεννημένος στις 11/9/1940, θεωρείται μέλος του νέου κύματος Αμερικάνων δημιουργών, ανάμεσα στα μεγάλα ονόματα που ξεπήδησαν εκείνη την χρυσή δεκαετία του 70 στο αμερικάνικο σινεμά των δημιουργών όπως Σπιλμπεργκ, Κοπολα, Σκορσέζε, Λούκας, Ρίντλει σκοτ. Ένας συναρπαστικός σκηνοθέτης που έχει συνδέσει το όνομά του με ταινίες-καλλιτεχνικά διαμάντια πολλές από αυτές θεωρούνται ήδη κλασσικές και γίνονται ακόμα αναφορές σε αυτές στους κόλπους των σινεφίλ και άλλων νεότερων σκηνοθετών. Παρ' όλη την τεχνική τους αρτιότητα όμως πολλές από αυτές δεν ανταμείφθηκαν με μια ανάλογη αποδοχή από κοινό και κριτικούς.

Η αγία πεντάδα του αμερικάνικου σινεμά

Μια 50-ετια σταθερής και σκληρής δουλειάς, μεγάλων ρίσκων, συναρπαστικών αισθητικά ανυπέρβλητων ταινιών είτε αποτέλεσαν επιτυχίες είτε όχι. Ταινίες που είχαν κάτι να πουν, όπως και ο σκηνοθέτης τους φαίνεται ότι ξέρει καλά αυτό που κάνει ξέρει τι θέλει και το αποτέλεσμα που κληροδότησε στο σινεμά είναι ενδοσκοπικό, απαράμιλλο και κομψό.

Μεγάλος σινεφίλ, με γνώσεις πάνω στην κινηματογράφηση, είχε άποψη και πάντα ήξερε τι ήθελε, κάτι που τον έφερνε σε ρήξη πολλές φορές με τους παραγωγούς του και τους συνεργάτες του αλλά πάντα έπαιρνε τα ρίσκα του με τις όποιες θετικές ή αρνητικές συνέπειες.

Παίζει με πολλά είδη χωρίς να μασάει τα λόγια του στα θέματα που θίγει πολλές φορές με σαφές κοινωνικοπολιτικό υπόβαθρο... και πάντα έχει κάτι να πει. Οι χαρακτήρες του έχουν μεγαλομανία υπέρμετρες φιλοδοξίες και μεγάλα όνειρα και είναι καταβάθος ευαίσθητοι κι επιρρεπείς σε λάθη που τους καταστρέφουν.

casualties of war

Η μεγάλη του λατρεία για το σινεμά φαίνεται και από το γεγονός ότι πολλές φορές έχει κάνει αναφορές σε σε κλασσικές ταινίες μεγάλων δημιουργών όπως ο Χίτσκοκ (ο ίδιος αναφέρεται πολλάκις σε κλασσικές ταινίες του μεγάλου μετρ του τρόμου), γκοντάρ, Antonioni (το blow up το αναφέρει και το αναλύει στο greetings αλλά και κάνει το ρημέικ του στο blow out του 1981) και άλλους μεγάλους σκηνοθέτες. Ο De Palma πήρε τις βάσεις που έβαλε ο Hitchcock στο είδος του ψυχολογικού τρόμου και στη συνέχεια τις εξέλιξε, δημιουργώντας ένα νέο κολάζ ταπετσαρία εμμονών και χαρακτήρων γιατί είχε την τόλμη και το όραμα να αναβιώσει τις παλιές φρίκες μέσα σε νέες μορφές στον αμερικανικό κινηματογράφο.

Blow out (1981)

Λατρεύει να κινηματογραφεί μοιραίες αισθησιακές και προκλητικές γυναίκες (με ή χωρίς τα ρούχα τους) να σαγηνεύουν τους συμπρωταγωνιστές τους και το κοινό που τις παρακολουθεί. Για την αντιμετώπιση του στο γυναικείο φύλο έχει κατηγορηθεί ως διεστραμμένος μισογύνης και σοβινιστής, ειδικά για τη βιαιότητα κατά των γυναικών στις ταινίες του, κάτι που εγώ προσωπικά το θεωρώ καθ' όλα υπερβολικό.

dressed to kill

body double

HI MOM

Αρέσκεται στο να παρακολουθεί τους ανθρώπους. Ο ίδιος στο ντοκιμαντέρ-αναφορά στο έργο του που κυκλοφόρησε το 2015 (με τιτλο “De Palma”) παραδέχεται ότι ανέκαθεν το έκανε αυτό από μικρό παιδί καθώς ακολουθούσε τον πατέρα του όταν τον υποψιαζόταν οτι απατούσε την μητέρα του με άλλες γυναίκες (κάτι παρόμοιο έβαλε να κάνει ο χαρακτήρας του Keith Gordon στο dressed to kill αλλά και στο Home movies του 1980). Αυτό του το βλέμμα είναι ακόμα ένα από τα χαρακτηριστικά του στοιχεία με τις ηδονοβλεπτικές εμμονές να παρακολουθεί έξω από το παράθυρο τον κόσμο μέσα και να βιντεοσκοπεί στην καθημερινότητά τους (Hi mom, Body double κλπ) ένας Peeping tom εξω απο το παραθυρο μιας γυναίκας ή να την παρακολουθεί ενώ κάνει μπάνιο (dressed to kill, carrie, body double).

Dressed to kill

ιδιαίτερα τεχνικά χαρακτηριστικά κινηματογράφισης: 
Όλες οι δουλειές του είναι οπτικά μοναδικές με μια όμορφη χάρη στην κίνηση της κάμερας σα να χορεύει ή σα να κολυμπάει μέσα στον χώρο. Πανέμορφες λήψεις με την κάμερα να περιστρέφεται γύρω από ένα σταθερό αντικείμενο ή να κινείται κυκλικά και γύρω από τον εαυτό της 360^ο παρουσιάζοντας τον χώρο ή να γυρίζει γύρω γύρω. Επίσης χρησιμοποιεί πολύ τις κάθετες λήψεις από πάνω προς τα κάτω (δίνοντας ετσι μια ευρεία οπτικη του χώρου οπου βρίσκονται οι χαρακτήρες στην εκάαστοτε σκηνή)  και τούμπαλιν. Χρησιμοποιεί το Slow motion long take shots σκηνές ειδικά και με την χρήση της steadicam ακολουθεί τον ηθοποιό από πίσω.

Το Split Screen ένα χαρακτηριστικό εργαλείο που το χρησιμοποίησε πολλάκις στα φιλμ του (ειδικά τις ταινιες μυστηριου) όπου η οθόνη χωρίζεται στη μέση απεικονίζονται ταυτόχρονα δυο διαφορετικά πλάνα που συμβαίνουν την ίδια χρονική στιγμή .

δείγμα του split screen στην ταινία sisters (1972)

Δεν θα πρέπει να μείνει απ έξω φυσικά το εξαιρετικό γούστο στις μουσικές (κυρίως στο ροκ είδος) με τις οποίες ντύνει τις τις ταινίες που σκηνοθετεί αλλά και κλασσικές πλέον μουσικές που έχουν γράψει οι εκάστοτε συνθέτες με τους οποίους έχει συνεργαστεί Bernard Herrmann, Ennio Morricone, John williams κλπ

Έχει σκηνοθετήσει το αφαν κατέ του αμερικάνικου σινεμά με μεγάλα ονόματα και φτασμένους ηθοποιούς ακόμα και στην αρχή της καριέρας του μεταξύ των οποίων Orson Welles, John Kassavetes Sean Connery Kirk Douglas, Al Pacino, Michael Caine, Kevin Costner, Tom Hanks, Harvey Keitel, Tom Cruise, Sean Penn.

Επίσης μερικά μεγάλα ονόματα τους ανέδειξε στα πρώτα τους κινηματογραφικά βήματα οι Robert De Niro, Sissy Spacek, John Travolta, έκαναν το ντεμπούτο τους στο σινεμά μέσα από τις ταινίες του De Palma

Το ντεμπούτο του το έκανε στα τέλη της δεκαετίας του 60 έως τώρα έχει σκηνοθετήσει 29 ταινίες

και συνεχίζει ακόμα με (προφανώς με λιγότερο ρυθμό) να δημιουργεί

Η Φιλμογραφία του:

Τα 60's: ο 20-χρονος Μπράιαν κάνει ταινίες μικρού μήκους και πειραματίζεται όπως κάθε νέος σκηνοθέτης.

• 1968, Murder à la Mod: Η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους είναι ένα θρίλερ μυστηρίου το οποίο είναι λίγο φλύαρο και πειραματικό αλλά έχει πολύ καλές τεχνικές αφήγησης μιας και η ιστορία παρουσιάζεται μέσα από τρεις οπτικές πλευρές (βλ rashomon). Επίσης η κινηματογράφηση της δείχνει ότι υπάρχει ένα όραμα και φαίνεται ότι ένας μεγάλος σκηνοθέτης γεννιέται.

• 1968, Greetings, μια κοινωνική σάτιρα η οποία φλερτάρει με το στυλ του jean Luc Godard. Ένας από τους πρωταγωνιστές είναι και του είναι και ο Ρόμπερτ ντε νιρο σε έναν απο τους πρώτους του μεγάλους ρόλους. Το φιλμ δεν έχει κάποια σταθερή πλοκή παρουσιάζοντας τις ιστορίες τριών φίλων ολίγον ασύνδετες μεταξύ τους αλλά και πάλι φαίνεται η άρτια τεχνική του μάτια στην κινηματογράφηση. Επίσης όπως και όλα τα πονήματα της πρώτης περιόδου του σκηνοθέτη είναι πειραματικά.

• 1969, wedding party: Πάλι μια κωμωδία που είναι και το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Ρομπερτ ντε νιρο ο οποίος είναι παιδαρέλι (λογικά είναι γυρισμένη πριν απο το greetings).

Τα 70's:

• 1970, Hi mom: στο ίδιο μήκος κύματος αλλά σαφώς καλύτερο σενάριο και σκηνοθεσία με το Greetings, εδώ πρωταγωνιστεί και πάλι ο Ρομπερτ ντε νιρο στον ρόλο ενός νεου σκηνοθέτη που ψάχνει να βρει παραγωγο να του χρηματοδοτησει μια ταινια στην οποια θα βιντεοσκοπεί τους ανθρώπους κατασκοπεύοντας τους μέσα από τα παράθυρά τους. Παράλληλα κάποιοι ακτιβιστές υπέρ των δικαιωμάτων των μαύρων ανεβάζουν ένα ακραίο interactive με το κοινό “θεατρικό έργο”.

• 1970, Dionysus in '69: Ομοίως ένα φιλμ σε πειραματικό στυλ, ένα moncumentary το οποίο απεικονίζει μια θεατρική ομάδα που θέλει να ανεβάσει τις Βάκχες του Ευριπίδη. Η εν λόγω ταινία ήταν η πρώτη στην οποία εισήγαγε και την τεχνική του split screen το οποίο προανέφερα και εδώ παρουσίασε ταυτόχρονα την παράσταση και τις αντιδράσεις του κοινού.

• 1972, Get to know your rabbit: Επίσης μια κοινωνική σατιρική κωμωδία όχι στο στυλ των προηγούμενων σουρεάλ ταινιών αλλά με πιο ολοκληρωμένο σενάριο. Η πλοκη αναφέρετε σε ένα μεγαλο στέλεχος μιας εταιρίας τα παρατάει για να γίνει ταχυδακτυλουργός. Στην ταινία αυτή ανάμεσα σε άλλους έπαιξαν ο Όρσον Γουέλς (!!) και η Αλι μακ γκρόου.

• 1972, Sisters: Ένα αξιομνημόνευτο και θαυμάσιο φιλμ, η πρώτη εμπορική επιτυχία του De Palma, έναρξη του ιδιαίτερου στυλ που ακολούθησε αργότερα για θρίλερ μυστηρίου με πολλές χιτσκοκικές αναφορές (κατ αρχάς η ταινία είναι ένα homage στο rear window). Η υπόθεση της ταινίας μιλά για μια δολοφονία που έγινε στο σπίτι μιας κοπέλας την οποία τυχαίνει να βλέπει από το απέναντι παράθυρο μια γειτόνισσα και προσπαθεί να την διαλευκάνει. Ντυμένη μουσικά από τον μεγάλο συνθέτη μπέρναρντ χερμαν γνωστό από τα μουσικά θέματα του σε μεγάλες κλασσικές ταινίες κυρίως του άλφρεντ χίτσκοκ και του μάρτιν σκορσέζε.

• 1974, Phantom of Paradise: ΔΕΟΣ γι αυτό το υποτιμημένο και αγνωστο διαμάντι οπού γίνεται η απεικόνιση της προσπάθειας των μουσικών παραγωγών να επιβληθούν στην αγνότητα της μουσικής των συνθετών και να δημιουργήσουν τραγουδιστές-ανεγκέφαλες μαριονέτες που απλά πουλάνε γκλαμουριά και κάνουν σώου.... Μια horror ροκ όπερα που αναμειγνύει τον “Φαουστ”, το “φάντασμα της όπερας” και το “πορτρέτο του ντοριαν γκρέι” με την φρενίτιδα και την ψυχεδέλεια της εποχής των 70s. Παρουσιάζει την εξέλιξη της μουσικής της ροκ και τα διαφορα είδη των 60s-70s κάνοντας πολλες αναφορές και σε μεγαλα αριστουργήματα του κινηματογράφου (πχ Καλιγκαρι – Ψυχώ – Φρανκενστάιν). Δεν ξέρω αν είναι καλύτερο από το rocky horror picture show αλλά σίγουρα θα τολμήσω να το θεωρήσω ισότιμο. Παρολαυτα πάτωσε στο box office και οι άδειες κινηματογραφικές αίθουσες ήταν μεγάλη απογοήτευση στον δημιουργό και το επιτελείο του.

• 1976, Obsession: Ένας άντρας χάνει τη γυναίκα του και ύστερα από πολλά χρόνια βρίσκει στην Ιταλία μια σωσία της, που κρύβει ένα παράξενο μυστικό. Θρίλερ μυστηρίου με σαφείς αναφορές στο vertigo του Hitchcock με τους Cliff Robertson, Geneviève Bujold και τον πάντα εξαιρετικό John Lithgow σε δεύτερο άλλα ουσιαστικό ρόλο. (Το μόνο μεμπτό σε αυτη την ταινία είναι η επιλογή του πρωταγωνιστή Robertson ο οποίος ειναι σαν αγγούρι). Και παλι εδω το soundtrack ειναι ντυμένο απο τον Bernard Herrmann.

• 1976, Carrie: ένα από τα πιο χαρακτηριστικά φιλμ του de palma και αυτό που τον εισήγαγε στο βάθρο του μεγάλου σκηνοθέτη και προτάθηκε για όσκαρ ερμηνείας για τις δύο πρωταγωνίστριες και κέρδισε και άλλα βραβεία σε φεστιβάλ. Είναι η κινηματογραφική μεταφορά του πρώτου βιβλίου του Stephen King την το οποίο αποτελεί και πρώτη μεταφορά βιβλίου του σπουδαίου αμερικανου συγγραφέα, το οποίο αναφέρεται στις υπερφυσικές-τηλεκινητικές ικανότητες μιας μαθήτριας του λυκείου που τις χρησιμοποιεί για να εκδικηθεί όσους της κάνουν bullying. Εκπληκτικές οι Sissy Spacek και Piper Laurie στο ρόλο κόρης και μάνας αντίστοιχα. Ταινία ντεμπούτο για τον John Travolta και την μετέπειτα σύζυγο του De Palma, την πανέμορφη Nancy Allen.

• 1978, The Fury: Ένα sci fi Horror φιλμ στο οποίο πρωταγωνιστεί ο Kirk Douglas και ο John Cassavetes. Επίσης άγνωστο διαμάντι (παρόλο που κόστισε αρκετά), κινείται θεματικά σε ανάλογο μοτίβο με την προηγούμενη ταινία του δημιουργού καθότι μιλάει για την προσπάθεια ενός πατέρα να απεμπλέξει τον γιο του από μια εταιρεία που εκμεταλλεύεται τις ψυχικές του ικανότητες για να τον μετατρέψει σε όπλο της αμερικάνικης κυβέρνηση. Έχει μερικές πολύ έντονες ολίγον gore κι αξιομνημόνευτες σκηνές, ειδικά στο τελος. Η μουσική επένδυση είναι του John Williams.

• 1979, Home movies: Tα 70s τελειώνουν όπως άρχισαν με μια σατιρική κωμωδία που δείχνει την ζωή ενός νεαρού κινηματογραφιστή που βιντεοσκοπεί την οικογένειά του. Μια χαμηλού προϋπολογισμού και αυτοαναφορική ταινία.

Τα 80's:

• 1980, Dressed to Kill: Ενας νεαρός αναζητά με τη βοήθεια ενός κολ γκερλ πολυτελείας το δολοφόνο της μητέρας του. Ένα slasher φιλμ όπου πρωταγωνιστούν ο Μάικλ Κέιν η Νάνσυ άλλεν ο Κιθ Γκορντον και η αντζυ ντικινσον. Μια απο τις ταινίες για τις οποίες τον έχουν κατηγορήσει οτι εχει χρησιμοποίησει υπερβολική βία, και πάλι εδώ πλείστες οι αναφορές στον μετρ του τρόμου.

• 1981, Blow Out: Ένας ηχολήπτης μαγνητοφωνεί τυχαία ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα για ν' ανακαλύψει πως το ατύχημα ήταν στην πραγματικότητα πολιτική δολοφονία και να μπλεχτεί σε μια εφιαλτική περιπέτεια. Σε σενάριο του ίδιου του σκηνοθέτη. Ένα homage στο Blow up του antonioni μια απο τις πιο χαρακτηριστικές ταινίες του σκηνοθέτη (προσωπικά ήταν η πρώτη ταινία του που είδα) με σκηνές αξιομνημόνευτες όπως η σκηνή της παρέλασης λίγο πριν το τέλος της ταινίας. Οι John travolta & Nancy Allen ξανασυναντιωται εδω στους πρωταγωνιστικούς ρόλους ύστερα απο την συνεργασία τους στην Carrie.

• 1983, Scarface: Σενάριο Oliver Stone η άνοδος και η πτώση ενός αποφασισμένου κουβανού μετανάστη που αναλαμβάνει ένα καρτέλ ναρκωτικών. Η μεγαλομανία και οι φιλοδοξίες του πρωταγωνιστή είναι ένα γνώριμο χαρακτηριστικό στις ταινίες του De Palma. Η πλοκή αναφέρεται στην ιστορία ενός Κουβανού πρόσφυγα που φτάνει το 1980 στο Μαϊάμι και γίνεται βαρώνος στο καρτέλ ναρκωτικών στη ραγδαία αύξηση της χρήσης κοκαΐνης στη δεκαετία του '80. Η ταινία είναι αφιερωμένη στους Χάουαρντ Χοκς και Μπεν Χεχτ, τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο αντίστοιχα της πρώτης ταινίας. Η αρχική ανταπόκριση των κριτικών στην ταινία ήταν ανάμεικτη, ειδικά όσον αφορά την εκτεταμένη απεικόνιση βίας και εκτεταμένη χρήση γραφικής γλώσσας. Κάποιοι Κουβανοί εκπατρισμένοι του Μαϊάμι αντέδρασαν στην απεικόνιση των Κουβανών στη ταινία ως εγκληματιών και εμπόρων ναρκωτικών. Θεωρείται απο τις πιο μεγάλες επιτυχίες του σκηνοθέτη.

• 1984, Body Double: Ένας ηθοποιός χάνει το ρόλο του σε μια ταινία τρόμου εξαιτίας της κλειστοφοβίας του. Στη συνέχεια, χάνει τη φίλη του, από κάποιον άλλο. Τότε εμφανίζεται στη ζωή του ένας περίεργος τύπος που του προτείνει ένα παράξενο παιχνίδι. Του παραχωρεί το σπίτι του και μ' ένα τηλεσκόπιο παρακολουθεί την όμορφη γειτόνισσα που κάνει στριπ-τίζ, ώσπου αυτή να δολοφονηθεί από κάποιον άγνωστο καθώς ο ηθοποιός παρακολουθεί το θέαμα. Δυνατό σασπένς και έντονες αναφορές στις ταινίες του Χίτσκοκ "Δεσμώτης του ιλίγγου" και "Σιωπηλός μάρτυς". Όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία που βλέπουμε στο σινεμά του De Palma, μοιραίες αισθησιακές και προκλητικές γυναίκες, ηδονοβλεπτικές τάσεις και ένας δολοφόνος που καραδοκεί. Και πάλι εδω η σεναριακη υπογραφή ειναι του ιδιου του σκηνοθέτη.

• 1986,WiseGuys: Δυο φίλοι, που είναι κάτω από τις υπηρεσίες ενός μαφιόζου, χάνουν τα λεφτά του στον ιππόδρομο, με αποτέλεσμα να αρχίσει αυτός να τους κυνηγά για να τους εξοντώσει. Μια αρκετά ευχάριστη γκανγκστερική κωμωδία με τον Danny De vito (αδύνατο και με μαλλιά) και τον Joe Piscopo οι οποίοι είναι τα παιδιά για ολες τις δουλειές ενος μεγαλου γκανγκστερ στο Νιου Τζέρσει. Στην ταινία παίζει και ο Harvey Keitel στο ρολο του συμπαθή cool ιδιοκτήτη ενος ξενοδοχείου και παλιός γνώριμος της Μαφίας

.  

• 1987, The Untouchables: ένα γκανγκστερικό διαμάντι σε σενάριο του David Mammet ο οποίος βασίστηκε στο βιβλίο του Elliot Ness με θέμα την ιστορία μιας ομαδας αστυνομικών οι οποίοι κατάφεραν να βάλει στην φυλακή τον αρχιγκανγκστερ Al Capone (υπέροχη ερμηνεία από τον Robert De Niro). Το φιλμ είναι μοναδικό, αγωνιώδες με υπεροχες σεκας όπως αυτη στην ταράτσα που ο Ness κυνηγάει το πρωτοπαλίκαρο του capone, αλλα και σεκανς στον σταθμό των τρένων με το εκπληκτικό shootout και την λεπτομερια με το καρότσι με το μωρό που κυλάει στις σκάλες, αναφορά -ακριβώς της ίδιας σκηνής στο Θωρηκτό Ποεμκιν του Σεργκέι Αϊζενστάιν. Υπεροχη μουσικη επένδυση απο τον μεγαλο ennio morricone.

• 1989, Casualties of War: Το συνειδησιακό δίλημμα ενός στρατιώτη του Βιετνάμ να καταγγείλει ή όχι τον ομαδικό βιασμό και τη δολοφονία μιας Βιετναμέζας από τους συναδέλφους του. Μία αντιπολεμική ταινία με η οποία σύμφωνα με τα λεγόμενα του σκηνοθέτη απεικονίζει την παρουσία της Αμερικής στον πόλεμο του Βιετνάμ ότι εν τέλει με το υπερφίαλο υπεροπτικό πνεύμα της αμερικάνικης κυβέρνησης η Αμερική βίασε την χώρα αυτή. Εκπληκτικοί στους ρόλους τους οι Michael J Fox και ο Sean Penn, οι οποίοι είχαν και κάποιες κόντρες κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.

Τα 90's:

• 1990, The Bonfire of the Vanities: Μια μαύρη κωμωδία η οποία ψέγει τα κοινωνικά στερεότυπα την αλλοτρίωση των αστών και του καπιταλιστικού συστήματος. Ένα σαρκαστικό διαμάντι το οποίο πηρε εναν δρομο που δεν του άξιζε καθοτι υποτιμήθηκε απο κοινό και κριτικούς. Στο πρωταγωνιστικό τριο οι Tom Hanks, Bruce Willis & Melanie Griffith. Η ταινία αφηγείται την κοινωνική πτώση ενός χρηματιστή της Ουόλ Στριτ που γίνεται πρωτοσέλιδο των εφημερίδων, όταν τραυματίζει έναν μαύρο με το αυτοκίνητό του και τον αφήνει αβοήθητο.

• 1992, Raising Cain: Ενας σχιζοφρενής παιδοψυχολόγος με πολλαπλές προσωπικότητες αποπειράται να δολοφονήσει τη γυναίκα του και να απαγάγει την κορούλα του. Πάλι σε σενάριο του ιδίου του σκηνοθέτη πάλι ένα από τα πιο αδίκως υποτιμημένα του κι αξιολογότατο φιλμ το οποίο δείχνει την ιστορία ενός κατά τ άλλα ευυπόληπτου πολίτη ο οποίος πάσχει από μια σοβαρή διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας. Ο John Lithgow ψυχωτικό βλεμα ειναι απίστευτη μορφη στον πρωταγωνιστικό ρόλο με ενα και η Lolita Davidovich αισθησιακή και ευαίσθητη οπως πολλές απο τις θηλυκές πρωταγωνίστριες του De Palma. 

 

• 1993, Carlitos way: Η ιστορία του Καρλίτο Μπριγκάντε ενός πορτορικανού γκανγκστερ, που με την έξοδο του από την φυλακή έχοντας αναθεωρήσει το παλιό του τροπο ζωης προσπαθεί να κάνει μια νέα αρχή, μακριά απο ολα αυτα που τον εβαλαν φυλακή, όμως τον κυνηγάει το παρελθόν του. Προσωπικά από τις πολύ αγαπημένες μου ταινίες του σκηνοθέτη, με τον Al Pacino στον ομώνυμο πρωταγωνιστικό ρόλο και με μια αξέχαστη σεκάνς στον σταθμό των τρένων ανάλογη (και σίγουρα πιο χορταστική) αυτής που είδαμε στους Untouchables. Πρωταγωνιστουν οι Al Pacino, Sean Penn, Penelope Ann Miller, Luis Guzman, John Leguizamo, Jorge Porcel, Joseph Siravo και Viggo Mortensen.

• 1996, Mission Impossible: Η πρώτη ταινία του υπερ-επιτυχημενου franchise ταινιών δράσης βασισμένες στην ομώνυμη τηλεοπτική σειρά. Εδώ ο Τομ Κρουζ (ο οποίος είναι η πρώτη φορά που εκτελεί και χρέη παραγωγού) υποδύεται τον Ήθαν Χαντ, έναν πράκτορα της IMF (Impossible Mission Force). Απο τις καλύτερες ταινίες στο είδος του και απο τις πιο χαρακτηριστικές ταινίες των 90s, με ενα φανταστικό καστ ηθοποιών Jon Voight, Emmanuelle Béart, Jean Reno, Kristin Scott Thomas, Vanessa Redgrave, Emilio Estevez και γυρίσματα σε πολλές πόλεις ανά τον κόσμο.

• 1998, Snake Eyes: μια ταινία που δεν πρεπει να πουμε οτι εχει σκηνοθετηθεί αλλά χορογραφηθεί απο τον De Palma (ειδικα η καταπληκτική αρχικη σεκάνς εισαγωγης του πρωταγωνιστη στον χωρο οπου διαδραματίζεται η ταινία). Με έναν Νίκολας Κέιτζ να είναι φοβερός στο ρόλο του χαβαλεδιάρη (όχι και τόσο “καθαρού”) μπάτσου, που παρακολουθεί έναν αγώνα πυγμαχίας όπου γίνεται μια δολοφονία την οποία καλείται να διαλευκάνει. Όλες οι αγαπημένες σκηνοθετικές μανιέρες που χαρακτηρίζουν τον σκηνοθέτη είναι εδώ και πέρα του ότι δίνει ρέστα με την καμερα η οποία είτε πετάει σε όλο το στάδιο ακολουθεί με steadicam απο πίσω τον πρωταγωνιστή είτε όταν εμείς οι θεατές γινόμαστε τα μάτια του (POV) εδώ βοηθάει και το split screen αγαπημενο προσωπικό εργαλείο του σκηνοθέτη στις ταινιες του εν λόγω είδους. Σεναριακά είναι ένα ικανοποιητικό θρίλερ συνωμοσίας με αρκετά καλές ερμηνείες.πέρα απο τον cage επίσης πρωταγωνιστουν οι Gary Sinise και Carla Gugino
  

Τα 00's

• 2000, Mission to Mars: Η NASA χάνει την επαφή με την πρώτη επανδρωμένη αποστολή της στον πλανήτη Αρη. Τέσσερις αστροναύτες θα ζητήσουν την απάντηση σε μια παράτολμη αποστολή διάσωσης. Το ταξίδι διαρκεί έξι μήνες. Η αλήθεια ομως βρίσκεται έτη φωτός πέρα από τη φαντασία του ανθρώπου... Ίσως και πριν από την ιστορία του ανθρώπου.
  Δοκιμή του σκηνοθέτη να κάνει ένα πέρασμα από το sci fi genre και να δημιουργήσει ένα πολύ δυνατό και πανάκριβο φιλμ το οποίο δεν είχε την ανάλογη πορεία στο box office. Ένα εξαιρετικό οπτικό αποτέλεσμα το οποίο δεν κρύβει τις σαφείς αναφορές του στην οδύσσεια του διαστήματος. Συναρπαστικά πλάνα και μια κάμερα που όπως και οι χαρακτήρες του φιλμ κολυμπάει στο διάστημα. Η σκηνή του βαλς στον αέρα (λόγω έλλειψης βαρύτητας) του Tim Robbins με την Connie Nielsen είναι μοναδική. Κι εδω το σενάριο δεν είναι κάτι το οποίο δεν έχουμε ξαναδεί και οι διάλογοι είναι πολλές φορές βαρετοί και μονότονοι. Παρολαυτα Η ταινία σε καθηλώνει καθώς σε κρατάει συνεχώς σε αγωνία και ένα αίσθημα φόβου και άγχους και με ένα υπαρξιακό τέλος που έχουν κι άλλες ταινίες του είδους. πρωταγωνιστούν οι Tim Robbins, Don Cheadle, Connie Nielsen, Jerry O'Connell και Kim Delaney

• 2002, Femme Fatale: Μια Αμερικανίδα συμμετέχει σε ληστεία στο Φεστιβάλ Καννών, προδίδει τους συνενόχους της, παίρνει την ταυτότητα μιας σωσίας της και επιστρέφει ύστερα από χρόνια στη Γαλλία ως σύζυγος του Αμερικανού πρέσβη. Ένας παπαράτσι, που ερευνά το παρελθόν της, μπλέκει σε μια σκοτεινή υπόθεση μαζί της. Σε σενάριο του σκηνοθέτη, ένα θρίλερ μυστηρίου με αρκετό σασπένς ακριβώς στο χαρακτηριστικό στυλ του σκηνοθέτη . Με χαρακτηριστικές κινήσεις της κάμερας μέσα στον χώρο, (ειδικά η αρχική σκηνή στο φεστιβάλ των Κανών εκπληκτική) το split-screen εργαλείο του και με με την αισθησιακή Rebecca Romijn να κλέβει την παράσταση σε όλη την διάρκεια της ταινίας και να γεμίζει την εικόνα με την φυσική της παρουσία ειδικά με τον τρόπο που την σκηνοθετεί ο De Palma. Παρολες κάποιες τρύπες στο σενάριο βλέπεται ευχάριστα.

• 2006, The Black Dahlia: Στο Λος Άντζελες του 1940, δυο φίλοι αστυνομικοί, ερωτευμένοι με την ίδια γυναίκα (την πρώην ερωμένη ενός γκάνγκστερ), αναλαμβάνουν να διαλευκάνουν τη φρικτή δολοφονία της Ελίζαμπεθ Σορτ, μιας νεαρής στάρλετ γνωστής ως Μαύρη Ντάλια. Στη διάρκεια της έρευνας, ο Μπάκι γνωρίζει κι ερωτεύεται την Μαντλέν, η οποία είχε σχέσεις με την νεκρή, ενώ παράλληλα αποκαλύπτει τη διαφθορά στο αστυνομικό σώμα. Βασισμένη στην σπουδαία νουάρ νουβέλα του James Ellroy η ιστορία δύο αστυνομικών που θεωρούν ότι η προσωπική και επαγγελματική τους ζωή καταρρέει μετά την έρευνα για τη δολοφονία "Μαύρης Ντάλια" μιας αληθινής υπόθεσης δολοφονίας στη δεκαετία του 30.  Πρωταγωνιστουν οι Josh Hartnett,Scarlett Johansson,Aaron Eckhart και Hilary Swank.

• 2007, Redacted: Τα έργα και οι ημέρες μιας διμοιρίας Αμερικανών πεζοναυτών στο Ιράκ, η οποία εμπλέκεται στο στον βιασμό μιας κοπέλας και τον φόνο οικογένειας της (οικογένεια αμάχων), όπως καταγράφονται από την κάμερα ενός στρατιώτη και από αυτή ενός γαλλικού ντοκιμαντέρ. Ύστερα απο το Casualties of War του 1989 ο De Palma γυρίζει ένα παρόμοιο θεματικά φιλμ αλλά τώρα για τον πόλεμο στο Ιράκ. Ένα δυνατό και “κατηγορώ” μέσα ένα ριζοσπαστικό moncumentary το οποίο είναι μια συρραφή σκηνών που απεικονίζουν την εμπόλεμη κατάσταση στα στρατόπεδα στο Ιράκ. Σοκαρίστηκες σκηνές βασισμένες σε αληθινές καταστάσεις μιας και ο De Palma εμπνεύστηκε την δημιουργία της ταινίας από βίντεο και ιστορίες που έβρισκε στο ίντερνετ κατά τη διάρκεια της αμερικάνικης κατοχης στο Ιράκ. Ντυμένη μουσικά με το Sarabande του Georg Friedrich Handel (χαρακτηριστική μελωδία που είχε χρησιμοποιήσει ο Stanley Kubrick στο Barry Lyndon). Όλη η ταινία διακατέχεται από ένα αντιπολεμικό κι αντιαμερικανικό πνεύμα οχι μόνο ενάντια στις βρώμικες μεθόδους και δράσεις των αποβρασμάτων/ πεζοναυτών αλλά της αμερικάνικης βλαχονοοτροπίας και της μεγαλομανίας τους.
  Τιμήθηκε με τον Αργυρό Λέοντα στο φεστιβάλ Βενετίας

• 2012, Passion: Η αντιπαλότητα μεταξύ της αφεντικίνας ενός διαφημιστικού οργανισμού και της ταλαντούχας προστατευόμενης της κλιμακώνεται από την κλοπή της πίστης στην ταπείνωση και θα φτάσει μέχρι τη δολοφονία. Προσπάθεια να αναβιώσει τα ερωτικά θρίλερ που τον χαρακτήρισαν στα 80ς με πολλές κινκυ αναφορές και καμία εμβάθυνση... ένα προσχηματικό σενάριο, εξοργιστικά μέτριο και μια υποφερτή σκηνοθεσία που δεν θυμίζει σχεδόν καθόλου τον De Palma (ή για να είμαι επιεικής τον θυμίζει ελάχιστα). Ένα πολύ μέτριο φιλμ και κατά τη γνώμη μου το χειρότερο του. Πρωταγωνιστουν οι Rachel McAdams και Noomi Rapace
  
  
  

• 2015, De Palma: Αυτή είναι μια ταινία σκηνοθετημένη για τον De Palma και οχι απο τον De Palma. Ένα δίωρο ντοκιμαντέρ που ο σκηνοθέτης μοιράζεται με τους θεατές όλες του τις σκέψεις και τα συναισθήματα που είχε σε κάθε ταινία....
  Βασικά κάνει ότι έγινε στο άρθρο που μόλις διαβάσατε... μια αναφορά σε κάθε ταινία που σκηνοθέτησε ποιος τον βοήθησε ποιος τον εμπόδισε και τι συνέβαλε στην δημιουργία της και ποια τα συναισθήματα του για το κάθε φιλμ
  στη σκηνοθεσια του εν λογω ντοκιμαντέρ οι Noah Baumbach και Jake Paltrow

το εν λογω ντοκιμαντερ μπορείτε να το  δειτε εδώ:

...christine